Ik zie

Ge zijt schoon deze avond.
Ge zijt schoon.
Ge zijt schoon, zo zonder masker, geen vals zonlicht dat suggereert dat ge vrolijk zijt. Boven u pakt zich slechts de grauwgrijze lucht samen, om u te doen schitteren in uw desolate pracht.
Ge zijt schoon, sta me toe u te beminnen. Ge zijt mijn beest, compleet zonder schone. Gij verspilt uw tijd niet aan beuzelarijen als schoonheidsidealen. Gij zijt daar te echt voor, te zeer uzelf.
Ge zijt schoon, zoals ge gretig ronddanst, gearmd met de dood. Die houdt zich op in uw wilde schoot, terwijl gij in zijn tedere armen rust. Ijzingwekkend goochelt ge met de levens van onschuldigen, een schaterlach ontglipt u daarbij.
Ge zijt schoon in de druilerig neerdalende regen, die uw harde huid spiegelglad maakt. Een al te brutale fietser maakt kennis met uw ruwe omhelzing nadat hij vruchteloos trachtte een trottoir te bespringen.
Ge zijt schoon, omdat ge u niet wenst te hullen in romantisch besneeuwde wintertaferelen of van bedrijvigheid gonzende zomerse feesten. Misleide geesten menen dat gij daar plezier in schept, maar ik weet dat slechts grijs uw kleur is, beton uw gedachten en kasseien uw wil. Gij geeft geen donder om pijn en verdriet, om verlies en troosteloosheid. Ge maakt ze slechts tot uw kleed, tot uw nevel, en ge verdwijnt er volkomen in. Maar ik weet waar ge zijt, ik zie u in uw ware grijs.
Ge zijt schoon, waarlijk schoon, en ik zie het.