Woeltuin

Verstomd staart hij naar de foto. Zijn ogen verzachten zich, terwijl vocht er zich aan opdringt. Zachte regen masseert hem de schouders en slaat het verdriet uit zijn nek. De volle waarheid van afstand stort zich in grote ladingen van besef op zijn getormenteerde gedachten. Rondom zijn hart vloeit iets kouds en warms, iets blauw en rood. Duizendeneen drieste dromen boren zich een weg naar buiten. Hij laat twee vingers over zijn lippen glijden. Even nog blijven de dromen als satellieten rond zijn hersenpan wervelen, maar dan besluiten ze hem toch in de steek te laten. In zijn maag doet een horde horzels een wilde rondedans. Nevels van wulpse wensen stuiteren aan zijn innerlijk oog voorbij. Hij schudt zijn hoofd in een ijdele poging ze te verjagen. Alles wat hij nooit durfde denken nestelt zich behaaglijk naast zijn linkeroor. Ergens aan zijn middenrif begint zijn lichaam open te bloeden in brandende scheuren. Uit zijn huid ontspruiten witte aronskelken. De keizerlijke nachtegaal zet zijn tevergeefse reddingslied in.
Haar warme glimlach bevriest hem in het besef dat hij veilig is.