Soms val ik. Ik kan het goed verbergen, normaal merkt niemand het. Ik ben berucht om mijn onkenbaarheid. Maar soms verlies ik de controle. Dan verscheurt de liefde me. Dan ben ik de idioot uit Berlijn, de passagier die rijdt en rijdt. Dan roept de hertog me.
Ik ben drieëntwintig in Macclesfield.
Ik vind dat Anton Corbijn in het District of Columbia moet gaan wonen. Dat zou zijn visitekaartje, als het ware, een grotere lading meegeven. Maar goed, we weten allen waartoe dat soort uitspattingen gewoonlijk met hoge snelheid leidt. Hier verlies ik de controle.
De kogel is door de kerk. Dat betekent dat ik heb gemist. En ik had maar één kogel. Kan er iemand mij anders de rode draad bezorgen? Dat kan toch wel doorgaan voor een stevig stuk touw?
Ik knipper lichtjes, want soms raak ik het noorden kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten