We hadden het minutieus voorbereid. Dagen op voorhand hadden we al elke dag een verkenningstocht te voet ondernomen. Straks zou het toch allemaal anders zijn, maar het ging om de illusie dat we greep hadden op wat gebeurde. We hadden verscheidene routes uitgestippeld, geluidssignalen toegekend aan iedere veranderende situatie. Het kon met geen mogelijkheid mislopen.
We beseften terdege dat het moeilijkste gedeelte zou liggen in heelhuids binnen geraken, meer nog dan terug naar buiten vluchten. De ingang was smal en er zat een tourniquet in. We hadden besloten de eveneens smalle, maar geheel tourniquetvrije uitgang te benutten. We moesten dan wel een moment afwachten dat er even geen mensen waren.
Trots alle voorbereiding stonden we nu met zijn gedrieën lichtelijk te trillen op onze klapperknietjes. We tuurden naar binnen. Stonden er nu eigenlijk teveel mensen bij de uitgang of was dit het perfecte moment? Zou ons volmaakt uitgekiende plannetje zo vroeg al stuklopen door een inschattingsfout? We keken elkaar aan en namen alledrie een diepe teug licht. We vonden er steun in dat ook de anderen hun hart zichtbaar bonzingen veroorzaakte in de keelholte. Ik knikte, nauwelijks merkbaar. Een betere kans dan de zeven meter open ruimte aan de kassa zou er niet meer komen.
We zetten ons elk af tegen de grond en trapten onze fietsen op een stevig vaartje. We hielden even in voor de elektrische deuren, maar schoten in volle vaart weer weg zodra die toegeeflijk open schoven. We sleurden zo aan onze fietssturen dat onze voorwielen steigerden. We namen de scherpe bocht naar de kassa's, schoten voorbij de verbouwereerde werknemers de winkel in. De Brico was nu voor een paar minuutjes ons oneigenlijke speelterrein.
Het was voortreffelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten