zaterdag 23 augustus 2008

Bloem

Je mag hem niet haten.

Je bent te jong voor die emotie, te smetteloos om zo razend te kunnen zijn. Het zou niet mogen kunnen.
Haat hem niet, meisje, haat hem niet. Leg die hamer nu maar weg, je slaat hem niet dood. Zet de bloemen op je hoed weer recht en leer weer dansen. Leg de hamer weg en haat hem niet.
Leg de hamer weg, dan neem ik hem op. Dan zal ik hem haten voor jou. Ik ben oud en mijn jou is begraven, ik zal hem wel slaan. Mijn hoed draagt geen bloemen, maar hij werpt wel een schaduw over mijn ogen, mijn donkere ogen, mijn dronken donkere ogen, dronken van haat. Laat mij hem haten met de hamer. (En de zaag, zaag, zaag, graag, graag, graag)
Ik beloof je dat ik hem niet zal doodslaan, dat verdient hij niet. Ik breek zijn armen en zijn benen, breek zijn vingers één na één. Ik sla zijn schenen in zijn tenen, sla zijn knieschijf door hem heen. Dan dans je hem voorbij en hij zal nooit meer.
Dan zullen we wijzen en lachen en dan moet je snel weglopen, want ik ben je haat en je moet mij verlaten. Je moet dansen, alleen en sterk, want dat is wat meisjes moeten doen. Verlaat mij maar in de tijd.



Ik wil je vergeving wel zijn, kind, maar daar ben ik te zwak voor. Ik ben meer op de maat van haat gesneden.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Wouter...

dit kom ik nog veel lezen

Anoniem zei

Wow!

Marie zei

Sterk. Kan je er geen gedicht van maken?

Anoniem zei

ik blijf maar terugkomen om dit opnieuw te lezen, zo mooi vind ik het

Tau zei

@Marie

Mijn poëtische pen is niet van die aard dat hij dit soort sterke emotie kan uitdrukken. Ik wordt altijd een beetje obfuus als ik aan het dichten sla. (Is obfuus zelfs een woord? Het klinkt wel leuk) Met proza kan ik rauwer, directer en persoonlijker schrijven. Met poëzie denk ik sneller in megalomaan woordgebruik en zinswendingen die goed zouden passen op een podium. (Ik schrijf graag performance poetry, hoewel ik nog geen erg officiële performances achter mijn naam heb staan) Dit zou ik niet op een podium brengen, hooguit in een zachtjes verlichte living, zittend op de piano waar niemand op mag spelen omdat dat de magie van het moment ruw zou verscheuren.

Sorry, dat was een langere uitwijding dan ik verwacht had. Als jij denkt dat je dit gevoel zou kunnen/durven proberen vast te leggen in dichterlijke zinnen, dan zie ik het je graag proberen. Ik kom het zeker en vast lezen.

Tau zei

@Soet, Planck & R.

Dank je wel. ik vergeet veel te vaak te reageren op de reacties die ik krijg.