Spel opslaan?

Heel de avond was ik me bewust geweest van haar geur, een fris en kinderlijk aroma. Ze had haar pyjama al aan en ik probeerde er niet te bewust van te zijn dat er in bepaalde houdingen die ze aannam best wat decolleté te bespeuren viel. Of dat ze stiekem zo knap was. Niets in haar houding verried of ze er enige notie van had dat mijn hart over een paar tikken struikelde telkens als ze me weer zo'n doordringende blik toewierp. Of als ze die verrukkelijke glimlach op haar gezicht toverde.
Ik mocht niet aan het staren gaan. Maar ik mocht ook niet te opvallend langs haar heen kijken, want meisjes hebben zo'n soort onraadsradar die dan onherroepelijk afgaat. Dus zat ik me daar voor te houden dat ik een relatie had, dat ik erg veel van mijn vriendin hield - wat oprecht waar was - en dat ik alleen maar last had van een hormonale bevlieging. Misschien zou alles goed zijn gekomen als de belichaming van die bevlieging niet zo verdraaide knap was geweest.

Ik had gezegd dat ik maar eens zou gaan. Ze had gezegd van "ja, dat is goed" en was opgestaan. Daardoor schoof ik wel erg kort langs haar terwijl ik naar mijn trui reikte die voorbij haar op de zetel lag. Ik lachte wat dommig toen ze terug achteruit in zit plofte en keek toen snel weg uit mijn intrusieve vogelperspectief. Ze veerde weer op uit de zetel. Waarom had God die twee toch zo ontzettend springerig gemaakt. Maar eindelijk kon ik mijn hand op de klink leggen. Zo dadelijk zou ze de deur achter me sluiten en zou mijn hoofd zichzelf weer langzaam helder ventileren. Een warme hand streek langs de mijne toen ze de deur van me overnam. En toen maakte ik de fout me om te keren. Ik keek pal in haar ogen. Ik voelde een verdacht bonzen in mijn keel dat wel bespeurbaar moet zijn geweest. Ze was zo mooi. Mijn stem kraakte en beefde verdacht toen ik "dan zie ik je nog wel" uit mijn keel perste. Ze knikte en zei zachtjes "ja", zo met een zacht aangeblazen h meteen na de j. Ik knikte ook nog eens en draaide me weer weg, maar ze zei: "O, en dan neem je volgende keer dat mee, hé?" Ik glimlachte naar haar en knikte geruststellend. Ja hoor, dat zou ik doen. En ik stond alweer in haar ogen te staren. Ik haalde diep adem, in een hopeloze poging mezelf bijeen te houden. Ik besloot haar een kus op de wang te geven om aan te duiden dat ik nu echt wel weg ging, maar toen ik me zachtjes vooroverboog vond ik haar lippen op mijn weg.
Ik durf niet beweren wie dat had geïnstigeerd en misschien is dat maar best. Wat ik wel durf beweren is dat ze zachte, warme lippen had. En dat op dat moment mijn gedachten alle kanten op maalden. We zetten allebei een paar stappen terug, onze blikken in een bizar soort shock. Ik mummelde verontschuldigen en zij schudde wat met haar hoofd en uitte ook wat klanken die op sorry leken. Maar evengoed deden we het opnieuw. Deze keer sloeg ik mijn armen om haar schouders. Na een veel te korte eeuwigheid maakte ze zich zachtjes los en nam mijn hand. Haar andere hand reikte naar de radio en de intro van een tango vulde de ruimte. We konden geen van beide stijldansen, maar onze fantasie en het moment leidden ons. Er was nauwelijks ruimte in de kamer, maar dat bleek geen verschil te maken. We waren los van de wereld.

Ik boog me voorover en onze wangen ontmoetten elkaar. Ze zei: "Stuur een berichtje als je thuiskomt." "Zal ik doen", antwoordde ik braaf en ik draaide me om. De deur van het appartement viel stilletjes in het slot achter me. Terwijl ik de trap af ging vochten bittere teleurstelling en bevrijdende opluchting om de voorrang in mijn gedisturbeerde hoofd.