Of je de vriendelijkheid zou willen hebben uit mijn gedachten te verdwijnen. Een en ander zou aanzienlijk eenvoudiger worden. Mijmeringen verliezen de dreiging van eschatologische diepten en andere apocalyptische kimmen. Niet steeds reizen woelige fladderaars doorheen organische kathedralen, een tapdans op het orgel achterlatend. Het orkest is ontslagen van de plicht om crescendo op crescendo aan te heffen, alsof het trachtte Beethoven de Bolero te spelen. Ik jaag niet meer op auto’s in de bergen, vergeet de wereld niet langer in zee.
Je sijpelt onvergetelijk door mijn aderen. Ik neem de naald uit mijn arm, maar de melodie weigert uit mijn huid te varen. Achter mijn gesloten oogleden jaag je onvermoeid op mijn gedachten. Twee prinsen soezen in mijn kronkels, slaapdronken van je zomerwijn.
Tevens zou het aangenaam zijn mocht je me mijn blik teruggeven. Ik weet dat ze zich zelf aan je heeft laten vangen, maar ze zou me toch nog enigszins van pas kunnen komen. Vandaag zal de geschiedenis niet ingaan. Sluit dus je ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten