woensdag 10 februari 2010

Talent

Laura en Dries waren de twee goudhaantjes van de Lachnilaag Bank. Twee uiterst getalenteerde managers, die je met een gerust hart een miljoen kon toevertrouwen: binnen niet onafzienbare tijd hadden ze het vlot verdubbeld.
Op een goede dag liet directeur Lemaître hen allebei bij zich komen. “Ik geef jullie een riskante opdracht: jullie krijgen elk vijftig miljoen euro van me. Daarmee gaan jullie een dochterbank van ons bedrijf oprichten, de één in China en de ander in India. Binnen drie jaar volgt een evaluatie van jullie vorderingen. Misschien hangt er wel een mooie bonus aan vast voor degene die het meest rendabele dochterbedrijf heeft weten op te richten.”
Het waren jaren van zwaar labeur, maar ze deden het allebei met veel plezier. Geld laten rollen was hun lust en hun leven en dat ze zulk een neus hadden voor lucratieve zaakjes maakte hen er alleen maar enthousiaster over. Ze wisten dan ook elk zeer goede resultaten te boeken. Na drie jaar liet Lemaître hen weer overvliegen om verslag uit te brengen.
Dries stelde zijn Chinees project voor. De totale waarde van zijn bedrijf bedroeg niet minder dan vijf miljard euro. Lemaître was vol lof: “Fantastisch. Nu weet ik helemaal zeker dat ik je elke mogelijke opdracht en elk mogelijk kapitaal kan toevertrouwen. Reken er maar op dat dat ook zal gebeuren in de toekomst.”
Het Indische project van Laura had niet slechter gevaren: de waarde van haar bank kwam ook op vijf miljard euro. Lemaître trok een wenkbrauw op. “Je beseft toch wel wat je gedaan hebt. Van de vijftig miljoen euro die ik je heb toevertrouwd, was er tien miljoen aan zwart geld. Je hebt dat niet nagetrokken en je hebt je nu schuldig gemaakt aan witwaspraktijken.” Laura was stomverbaasd. “Maar… U hebt me dat geld gegeven. Waarom zou ik ervan uit moeten gaan dat ik een vijfde ervan niet mag gebruiken? Waarom mag Dries dan wel al zijn geld gebruiken?” Lemaître was echter onverbiddelijk. “Ik kan dit niet laten passeren, ik moet dit aan de autoriteiten melden.” Laura wilde nog tegensputteren, maar Lemaître hief zijn hand om duidelijk te maken dat elk verder protest volkomen nutteloos was. Hij zou zich niet laten vermurwen. Dries keek smalend op Laura neer. “Ik heb anders nog wel ergens in Afrika een projectje waar ik geen tijd en zin voor heb, dat kan je dan gaan doen als je vrij komt binnen een paar jaar. Het staat allemaal nog maar in zijn kinderschoenen, dus dat zal je wel liggen.”

Geen opmerkingen: