De roman is failliet. Een al te moderne constructie, die wanhopig greep tracht te houden op exact de aalgladde werkelijkheid die ze thematiseert. Wij kunnen haar genieten, maar hebben haar stem niet langer van node. Er is geen langgerekte inkijk in rationeel, psychologisch gestructureerde levens meer. Nu hebben we nood aan personages die we nog maar net hebben ontmoet, wier beweegredenen we nauwelijks vatten, maar van wie de pijn en de vreugde ons toch in grote bewoordingen in het gezicht worden gesmeten. Net zo plots als hun verschijnen willen we hun verscheiden meemaken, hen desondanks voor eeuwig in ons insluitend. Niet het flauwste benul komt ons toe over hoe het hen verder vergaat. Slechts hun ene moment, die tel mag ons tekenen en diepe, diepe wonden slaan. Verklaar ons de onzekerheid niet, steun slechts de aarzel.
Het is wel komisch het meervoud te hanteren als was ik de stem van een literaire stroming of meer nog, een generatie. Daar praat ik echter lang noch luid genoeg voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten