Aanzicht

Onverminderd zweven hoofden voorbij het terras. Blije hoofden, keuvelende hoofden, verheerlijkt rondom blikkende hoofden. Groepjes vrienden wijzen elkaar op de gevelornamenten van de statige herenhuizen. Kinderen klemmen zich om de nek van hun ouders of worstelen zich naar voor in hun buggy om ook deelgenoot te worden aan die wereld die de aandacht van zovelen weet te begoochelen. Koppels die hand in hand of arm in arm gaan, verraden de leeftijd van hun relatie door oog te hebben voor de omgeving, dan wel alleen voor elkaar. Dat in elkaar opgeslorpte wandelen waarvan het au fond geen verschil maakt of het in Venetië, in Zichen-Zussen-Bolder of op een zandpad in Eritrea gebeurt. Onverkort is het de mooiste wandeling van je leven. Het kan een keer, na vele dagen van veel regen, om louter voor het plezier buiten te zijn. Plagerige wolken en verdwaalde druppels maken het allemaal nog tentatief, maar iedereen is bereid om het erop te wagen. Binnenshuis verliest nu eenmaal gauw zijn luister.

Kerkklokken doen kond van het christelijke verleden. Vincent slurpt aan zijn koffie, zijn biologische Ethiopische slow met florale afdronk. De bonen zijn in Nensebo aangekocht bij een coöperatieve. Vincent hecht aan smaak en ethiek. Hij was aan het werk sinds halfnegen, maar heeft er nu al om halftwee de brui aan gegeven. Flexibele uren bieden al eens de kans om onder het genoegen van een koffie naar de mensen te gaan zitten kijken. Op instagram glundert Post Malone met The One Ring. Enig. Vincent voelt geen jaloezie over exces van die aard. Hij mag dan een levensgenieter zijn, maar hij hoeft daar niet exorbitant in te zijn. Straks zal hij zich bevrijden van de ketenen van het leven. De veertig lonkt en met die bijbelse volheid is het hoog tijd om te erkennen dat het beste gepasseerd is. Dat alles wat de moeite waard is, geweest is. Wat er te genieten valt, is genoten.
De plek naast hem is leeg. Met strategische precisie heeft Vincent het uitgekiende pad bewandeld dat die plek volkomen leeg laat. Hij heeft het zo beheerst, zo gewild en zo gedaan. Dit is zijn beste keuze.

Vincent liegt. Hij wil de plek niet leeg. Maar dat erkennen... Liegen is beter dan erkennen.

Vincent aait de kat in zijn schoot en drukt zijn gezicht tegen het raam. Striemende regen jaagt haastige toeristen door de straten. Wie geen dak heeft om zich heen te reppen, kruipt ongemakkelijk in te nauwe portieken. Eens was er iemand om op haar beurt de kat vast te houden en afwezig te strelen. Dan wierpen Vincent en zij hun verschillende blikken uit het raam, doorvorsten ze tegader de pracht en de gruwel van de wereld. Die gesprekken waren een oneindig vruchtbare grond voor ruzies, steeds weerkerende onenigheid over welk aspect van de wereld nadruk verdient. Tranen stroomden na een tijdje bijna zonder uitzondering. Bijna even vaak herontdekten ze even later de warme troost van elkaars lichaam tussen de lakens.
Nu is Vincent alleen met de kat en ook in het beest zit niet veel leven meer. De grootste twist die het bestaan van Vincent nog binnendringt, is hoe ver hij de kat op zijn rug mag aaien voor er een vermoeide klauw naar zijn handpalm wordt gemept. Het bedlinnen blijft volkomen troostvrij.
Volgende week zal de kat niet meer terugkomen om op Vincents schoot te zitten.

Heliante is terug bij haar moeder, na een weekje met Vincent mee door Frankrijk te struinen. Ze had haar ogen uitgekeken in het Rodinmuseum. Het musée d'Orsay had tot Vincents spijt minder lang haar concentratie kunnen captiveren. Het tempo van een zesjarige laat zich door al het fraais van de kunst niet al te zeer imponeren. Het platteland van Frans-Vlaanderen, dat ze vervolgens hadden aangedaan, bood haar tenminste de gelegenheid om wat te fietsen zonder dat Vincent door de voorzichtigheid gedrongen werd te allen tijde vlakbij te lopen. Aanvankelijk moest ze wat oefenen om zeker te worden, waar Vincent wel kort bij wandelde. Een keer ze zich zelfzeker voelde, bleef ze gewoon netjes in zijn blikveld terwijl hij vanuit zijn leunstoel toekeek. Vincent maakte filmpjes en foto's om Heliantes moeder deelgenoot te maken van haar vakantie-avonturen. Voor zichzelf zou hij dat niet doen, om er vervolgens een paar jaar later spijt van te hebben dat hij niets meer heeft. Soms wenst hij toch meer dan de beelden van zijn eigen geheugen. Er is al zo weinig in de afgelopen vijf jaar. Een treurige schaarste waar hij bij anderen gewoonlijk een ietwat lachwekkende overdaad bespeurt.
De laatste twee, drie dagen van het verlof is het vat van Vincent ver af. Hij wordt wat nurkser op de vele uitnodigingen tot spelen van zijn dochter. Hij houdt zielsveel van Heliante en wil niet liever dan dat ze gelukkig is, dat ze er geen last van heeft dat haar vader zich verliest in hersenspinsels. Hij begrijpt niet hoe voltijdse ouders dat doen. Nu hij weer alleen is, gaat hij zuchtend zitten, gefrustreerd over zijn onvermogen en zijn povere energiepeil. De nacht van de stad is rusteloos, maar voor Vincent komt de kalmte dichterbij met de stadsdrukte rond zijn povere studio. Hij staart over de straten met al hun lichten en kleuren.

Vanavond is Arlette klaar met het werk, meent Vincent zich te herinneren. Ze zal succesvol zijn teruggekeerd vanop de een of andere conferentie voor AI toepassingen in de zorg. Daar heeft ze zeker weer een paar grote contracten weten binnen te rijven. In de jaren hiervoor zou ze in een moeite door tot bij Vincent rijden, zou hij haar champagne hebben uitgeschonken en zouden ze er heel de nacht lang niet om hebben gegeven dat Vincent morgen om halfnegen aan het werk moet. Dat zou net een reden te meer zijn geweest om na zijn arbeid om een uur of vier terug samen tussen de lakens te kruipen voor een dutje, dat zonder mankeren zou uitlopen in carnale vreugde.
Dat was voor Vincent haar zorgvuldig had weggesneden uit zijn leven, edelmoedig als hij meende te zijn door haar te bevrijden van het dode gewicht van de aardappelzak die hij is. Edelmoedigheid was na een paar maanden een harde stiel gebleken. Het gemis snijdt dieper dan de tevredenheid een vage versie van het juiste te hebben gedaan.
Vincent staart uit zijn open raam. Misschien voelt Arlette dat vandaag. Misschien kunnen het verstand en de gevolgen haar vandaag ook eens niet schelen. Misschien heeft ze even genoeg van haar vriend die zo goed carrière maakt en zo graag over geld praat. Elke auto die verderop de parking indraait, zou de hare kunnen zijn. Dan staat ze luttele minuten later aan de deur. Ach nee, dwaasheid. Vincent sluit het raam weer. De komende uren zal hij nog verschillende keren zijn verlangen in de lege straat projecteren.
Arlette zal er geen enkele blijk van geven haar weloverwogen nieuwe leven te verfoeien. Vincent zal om halfnegen weer aan het werk zijn, zonder dat Arlette weet hoe vaak hij het raam heeft geopend om naar de nacht en haar lichten te kijken.

Vincent heeft het zelf gezocht. Hij wilde niemands oor, tot daadwerkelijk niemand nog naar hem luisterde. Ze luisteren nu ook niet. Allicht zullen ze dat nooit.