Te leven: vertrapt en verlaten worden. Ongezien weggeduwd raken uit de omloopbaan van het sociale gewriemel. Verscheurd door kudde na kudde. Doodgezwegen en aan grut geroddeld. Klap op klap incasseren, tot bont en blauw je teint is. Te bloeden, te tranen.
Te leven: een spoor van breuken trekken. Plek na plek verlaten zonder omzien. Geliefden in de steek laten. Je vrienden verliezen, je ouders teleurstellen, je brussen verraden. Kil weggaan bij je partner, omdat je de woorden ontbeert om hen nabij te houden.
Op een dag bespeur je al die leemtes, alle breuken, alle scheuren. Je constateert dat je puft en sleurt, dat je span ongelijk hangt, omdat de plek naast je leeg blijft. Je bemerkt dat je vaak geen gelijk had, dat gelijk niet bestaat, dat er vele andere verkeerde wijzen waren geweest om de zaken aan te pakken, vele andere mensen om te kwetsen. Je bemerkt dat je om andere dingen beledigd had moeten zijn, vroeger voelen aankomen wie je zou uitspuwen, al was het misschien uiteindelijk toch wat iedereen zou doen. Je kan met geen mogelijkheid vaststellen hoeveel meer of minder alleen je zou zijn.
Dit is het: te leven. Vastgepind op je keuzes. Meegesleurd op de maalstroom. Hiermee heb je het te doen.
Gaan er paden voorwaarts? Verken ze. Zijn er wegen terug begaanbaar? Bewandel ze. Omarm de gewonden, de treurenden die je hebt geslagen. Vind de warmte van wie die kan bieden, ook waar je dacht dat slechts kilte bestond.
Zalf en was. Richt een dis aan. Laat de bekers overvloeien. Heb je niet het beste voor het laatst bewaard?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten