Kartonnen excuses

Waarom zou je ook per se moeten terugkijken in de eindejaarsperiode? An sich is het volkomen arbitrair dat er een wissel van het jaar op dit moment wordt geplaatst. Vooruitblikken en achteruit peinzen zijn niet gebonden aan een seizoen.
Toch betrapt Mart zichzelf erop. Hij laat zich meeslepen door het maatschappelijke sentiment. Niemand vraagt hem ernaar hoe afgelopen jaar was of hoe hij komend jaar ziet. Desondanks borrelt de vraag op. Hij kan niet anders dan in zijn hoofd alle wegen te bewandelen die hij gegaan is en te proberen te bedenken waar de kruispunten waren. Hij zal verlangend staren naar de paden die hij terzijde heeft laten liggen en de route die hij wel gekozen heeft vervloeken. Als hij andere keuzes had gemaakt, zou hij exact hetzelfde doen. Mart is niet zo goed in tevreden zijn.

Hij wordt tegengehouden door zijn eigen reflectie. Hij woelt zijn nog vochtige haren wat ordelijker en blikt goedkeurend naar zijn eigen lijf. Al met al is het best mooi om zien. Hij heeft geen spierbundels, sixpack of v om mee uit te pakken, maar er is niks mis met zijn proporties. Hij hoeft zich niet te verstoppen.
De laatste keer dat hij zichzelf zo uitgebreid en welgevallig bekeken heeft, het moet bijna een jaar geleden zijn, was hij aan het proberen om zichzelf tegelijk met zijn spiegelbeeld te fotograferen, zonder de camera zelf in beeld te hebben. Kwestie van de illusie te wekken dat hij er twee keer was. Als hij nu foto's trekt, is dat om plekken op zijn lichaam te bekijken die hij anders niet zelf kan zien. Je weet maar nooit waar er enge vlekken zitten. Of onverwachte donkere haren die er dan uit moeten worden geworsteld. Daarbij wringt hij zijn armen in de gekste bochten.
Mart glimlacht weemoedig. Het is al bijna even lang geleden dat zijn gsm nagenoeg dagelijks trilde.

Irene had voor het laatst een sigaar van hem aangenomen. Ze vertrok. Ze had een betere kans in Noorwegen. Mart was blij voor haar, hij had haar al zo lang aangemoedigd om haar ambities meer na te jagen. Hier zat dat er niet in. Ze liet de rook uit haar mond kringelen. "Je had meegekund. Je kan nog altijd mee, kom maar achter, we vinden daar wel wat voor je. Ik ben er, dat is toch genoeg?"

Dat had genoeg moeten zijn. Dat was waarschijnlijk genoeg geweest. Mart opent weer het venster om te roken. De laatste uit datzelfde pakje. Nog een vingerafdruk van Irene minder in zijn appartement. Als de skyline Trondheim was geweest, zou hij dan nu vrolijker uit het raam hangen? Of zou hij alleen maar lamenteren wat er in Antwerpen is achtergebleven? Ja, dat waarschijnlijk. Hij weet niet eens zeker of hij daar in Trondheim dan veel tijd met Irene zou kunnen doorbrengen, met dat drukke leven van haar. Hij heeft onderhand geen flauw idee meer wat ze daar allemaal doet. Hun contact is sporadisch geworden en het is moeilijk om op whatsapp anders dan oppervlakkig te zijn.
Het is moeilijk om eender waar anders dan oppervlakkig te zijn. Mart kan zich het gevoel van volmaakte ongedwongenheid niet meer voor de geest halen. Die laatste avond met Irene was dat er ook al niet meer. Een paar weken daarvoor misschien, toen ze een hele dag over de Kalmthoutse heide hadden gestruind en daarna twee dagen zijn slaapkamer niet uit kwamen. Dat moet de laatste zorgeloze opflakkering zijn geweest.

Het appartement zelf heeft hij een paar maanden geleden ook achtergelaten. Ze zat er nog in de muren. Haar lege vorm lag er nog in zijn bed. En hij moest weer eens een cesuur maken in zijn leven. Plots afkappen en ergens anders heen, geen artefacten meezeulen. De herinneringen wegen zelf al genoeg. Was dat slim? Waarschijnlijk was dat niet slim. Geen forte van Mart, slim zijn.

Het is verbazingwekkend hoe oneindig bloedeloos en oninteressant porno is. Mart klikt de pagina weg, hij voelt er niks bij. Misschien zou hij wat moeten lezen, dan zit er tenminste leven in. Hij blaft een korte kuchlach om zichzelf. Hij heeft geen zin om door bergen slop te waden om iets degelijks tegen te komen. Ook weet hij dat hij daar niet op zit te wachten. Je kan van een tekst moeilijk verwachten dat ze je werkelijk gezelschap houdt. Niet als lezer, niet als schrijver.
De slaap weigert weer.

De betreurde Sinéad O'Connor komt op een vierde stek terecht in de tijdloze. Zo staat er toch iets in die top tien wat daar thuishoort. Mart staart stil voor zich uit terwijl het nummer over hem heen rolt. Ze richt zich tot hem, zoveel is duidelijk.
De afwikkeling van de lijst kan verder zijn aandacht niet vasthouden. Voor Eddie Vedder, terug naar het hoogste schavotje, kan beginnen neuzelen, is Mart al overgeschakeld naar iets anders.

Hij trekt een fles schuimwijn open. Niks is zichtbaar anders aan deze avond. Hij zal ook niks anders doen. Er zal wat geknal klinken straks. Hij zal met een dag ook een jaar ouder zijn. De slaap zal moeilijk komen.