Uit de handel

De Koningin Alexandrastraat is waar ze zei dat ze zou zijn, maar was ze daar om me te ontmoeten? Geen kans. Gefrustreerd schopte ik een colablikje voor me uit, een blikje dat overigens maar half z'n gat was platgedrukt. Maar goed, waarom zou je je druk maken over plaatsbesparing in de vuilbak als je die om te beginnen al niet eens gebruikte?
Ik ging dan maar wat doelloos rondslenteren. Een slechte keus: geen twee straten verder stond de vijand. Eén van die vervloekte Oxfammers stapte gezwind op me af, me op zo'n ongezien stijlvolle wijze de pas afsnijdend dat ik hem alleen maar in diepe bewondering kon aanstaren. Wat zijn fantastische volle lippen me hadden toegezongen was me volledig ontgaan in mijn opperste adoratie, dus moest ik hem vragen zijn ongetwijfeld oneindig interessante betoog even te hernemen. Of ik Nellie gezien had. Ik keek hem niet begrijpend aan. Nellie? Ja, je weet wel, Nellie. Ach ja, toen wist ik het. Ik lachte, knikte, wees over mijn schouder. Ze was de jungle in - trump, trump, trump. Nu was het de beurt aan de linkse rakker om zijn gezicht in een verdwaasde plooi te leggen, maar ik verwaardigde me er niet toe mijn antwoord nogmaals te herhalen. Hij viel nog wel op zijn blote knieën, maar ik negeerde zijn kruiperige smeekbeden en zette fluitend mijn weg voort. Mijn humeur was er zowaar op vooruit gegaan. Dat ik een arrogante zak was, riep hij me nog na. Ik gooide schaterlachend mijn hoofd in mijn nek en vertelde hem dat hij op mijn sokken mocht zuigen als mijn arrogantie hem niet aanstond.
Nagrinnikend deambuleerde ik een H(ash)&(e)M binnen. Vreemd genoeg schoot een winkeldame me aan om te informeren naar wat ik zocht. Ik zei dat ik wel uit zou gaan die avond, maar geen hemd aan mijn lijf had. Koket glimlachte ze mijns weegs en vroeg of ik deze avond met haar knappe confituurvrouw slapen wilde. Ik voerde haar een pashok in omdat ik de waren wilde keuren, maar nauwelijks had ik mijn glibberige tong tussen haar verwelkomende lippen gelegd, of Deirdre - de slet die niet gekomen was - stond achter me. Dat ik waarschijnlijk ook nog had geprobeerd koningin Alexandra te verkrachten. Het mens is van brons, maar boze vrouwen zijn ook zo onredelijk.
Ik pleitte schuldig, maar strafvermindering omwille van mijn onmenselijke jeugd. Dus sloeg ze me niet helemaal dood. De confituur was al lang en breed gevlucht intussen en Samaria was wel erg ver weg om mijn verpulpte botten te hulp te schieten. Dus lag ik daar maar wat te kreunen, wat al bij al nog het slechtste tijdverdrijf niet is. Je verveelt je te pletter maar hebt de tijd niet om het te merken door de helse pijnen in dat miserabele lijf van je. Leuk hoor, probeer ook maar eens.
Toen ik uitgekreund was - nummer één, dank u chip - stommelde ik overeind, me optrekkend aan kledingrekken die vervaarlijk slingerden. Naast me ruzieden Kevin en Glenda - een fraaie we-dachten-dat-het-een-jongen-was naam - over haar in vitro fertilisatie. Echt een soldenonderwerp.
Zuchtend en steunend strompelde ik de helse moordwinkel uit. Geen tien meter verder werd ik overvallen door de valse grijnslach van een vrouwmens dat me een Mobistar abonnement probeerde aan te smeren. Ze verklaarde me de oorlog toen ik stug volhield dat ik voor maar twaalf cent per minuut bel. De inquisitie van de vrije markt trachtte in haar persoon mij onder zulke hoon te beschamen dat ik zou toegeven.
Maar ik sta nog steeds, beter dan ooit. Ik zie eruit als een overwinnaar en voel me als een klein kind.
Als de fiere overwinnaar stapte ik uit het strijdperk. De duivelin probeerde nog wel een steek onder water, maar aangezien ik hoog en droog zat kon me dat weinig deren. Twee wanhopige vrouwen wierpen zich in mijn overwinnaarsarmen. Ik kon een glorieuze glimlach nauwelijks onderdrukken. Het zou een goede nacht worden, vannacht. Het zou een goede dag worden, morgen.
We zouden salade hebben.