Justement réfléchir

Er zijn van die avonden dat elk willekeurig nummer de traankanalen kan prikkelen. Al duik je weg van waarschijnlijke oorzaken als Stromae of Joni Mitchell, je blackgaze en je trance serveren alsnog ook de plotse krop in de keel. Wat doe je dan, reggaeton opzetten en hopen dat er niet stiekem bachata tussen opduikt? Jezelf verliezen in specifiek geneuzel, om niet de wervelende chaos van je hoofd te hoeven confronteren?
Je zou het liefst hebben dat er iemand aanbelt en je vastpakt, de rest van de avond woordeloos tegen je aanhangt, je borgt onder hun oksel. Of net tegen je aankruipt en zich veilig aan je borst laat klemmen, want soms is troost kunnen bieden de beste troost. Dan veranderen de hulpeloze tranen waar je geen weg mee weet en geen taal aan kunt geven in kristallen stromen van medeleven.
Je stelt jezelf de vraag of er imposter syndrome voor depressie bestaat. Zelfs in neerslachtig zijn ben je niet zo goed. Je hebt er alleszins geen fatsoenlijke reden voor. Je kan moeilijk om meer tegenslag wensen, om toch maar een verklaring te hebben voor je sombere gemoed. Je doet al vaak genoeg je best om jezelf te saboteren.

Je trekt jezelf terug in de krochten van je craniale kroeg. Krampachtig krioelen de kreten van zelfverwijt over elkaar heen, elk van zinnens je van je zinnen te beroven.
De spichtige tiener die niet eens kon afdwingen dat anderen zijn naam zouden kennen staart je verwijtend aan uit een schaduwhoek. Hij verbergt zich, maar de ongewilde handen graaien toch naar hem en hij schreeuwt door je gezicht. Je ontkomt nooit aan die donkere hoek, aan de donkere, lege douches die niet leeg genoeg waren. Het stelt drie keer niks voor, maar jij laat je erdoor ketenen.
Een amicale arm slangt om je schouder. Zijn jouw eigen handen dan geen grijpers geweest die anderen in duistere leegtes hebben doen verzinken? Je schudt de lijzige sisser af, je weet dat je dat niet gewild hebt. Maar heb je het daarom ook niet gedaan? Is er niet zoveel dat je gedaan hebt zonder willen? Hoeveel ketenen heb jij gesmeed?

Je vlucht naar buiten, ergens waar je jezelf niet hoeft te ontmoeten. Misschien kan je een koffie gaan drinken, want dat is iets wat kan tegen middernacht, wat een idee ook. Het is koud en je hebt geen goede jas aan. Het gaat harder regenen en je beseft dat je je sleutels vergeten bent. Waar bel je aan, koud, nat en doelloos? Je denkt niet dat er iemand zal open doen voor jou. Een kerstverhaal zonder zwangerschap. Zwavelstokjes zonder glimlach.
Je omhelst teder al het gif in je. Je weet niet zeker waar je je anders aan zou moeten vastklemmen om jezelf te zijn.