Savoir-vivre

Oven baked. Light. Gluten free. Lactose free. Je chips gaan heus niet magisch iets gezonds worden, geef nu gewoon toe dat je snackt als een varken. Ik gooi een grote zak goeie ouwe pickles in mijn mandje. Voor mij geen van die onzinnige nieuwlichterij. Wat moet ik nog? Eieren moet ik nog en melk. Waar staat ook weer de volle? Mijn aandacht wordt getrokken, er ligt iets bij de frigo. Een portefeuille. Ik kijk rond. Niemand lijkt ernaar op zoek, ik raap hem op, die gaat mijn binnenzak in. Volle melk dus, daar staat er. En karnemelk, dat zal ik ook meteen meenemen.

Het kassameisje is langzaam. Ze heeft geluk dat ze een aardig snoetje heeft, maar sneu dan weer dat ze haar haar verstopt, zich zo laten onderdrukken, waarom zou je dat toch doen. Ik reken af, ze haalt de biljetten door een scanner. Ik ben geen valsemunter. Moeizaam telt ze het kleingeld uit. Zelfs met een mooi gezicht gaat die sloomheid je eens nekken, meid. De boodschappen gaan in mijn trolley, zorgvuldig geordend. Een man achter me staat me ongeduldig aan te kijken, zijn tas is al gevuld. Rustig aan, je gaat niet dood van even wachten.

Ik stal de aankopen uit op de keukentafel. Mijn vrouw geeft ze de juiste plek. Ik vertel haar over het kassameisje. Ze klakt met haar tong en schudt het hoofd. Waar gaat het toch heen met dit land? Onwillekeurig tast ik naar mijn binnenzak, voel de portemonnee zitten. Ik laat hem aan mijn vrouw zien. We bekijken de inhoud: een heleboel kaarten - om te betalen, te rijden, te bestaan - maar geen adres of telefoonnummer. De foto's tonen een jonge vrouw, knap ding, tenminste wel met haar blonde haren duidelijk tentoon. Ik zal er morgen wel mee naar de bank gaan, die kunnen me vast in contact brengen met haar, dan kan ik haar eigenhandig haar bezit terug bezorgen. Mijn vrouw prijst mijn grootmoedige inborst. Als alle mensen zoveel moeite deden voor onbekenden als ik, zou de wereld veel mooier zijn.

De snotaap aan de balie weigert me te helpen. Hij kan om redenen van privacy onmogelijk het adres van zijn klanten verstrekken. Ik eis zijn baas te spreken, dat blijkt natuurlijk een of ander aftands takkewijf te zijn. Ze geeft die knul nog gelijk ook: er worden geen gegevens bekend gemaakt. Ik kan wel de portefeuille achterlaten en dan regelen zij het verder. Dat zie je van hier! Desnoods kan ik ook een eurocent overmaken op haar rekening en mijn gegevens in de mededeling vermelden, zodat zij contact kan opnemen. Ik verlaat de bank onverrichterzake.

We kijken nog eens grondig de inhoud na en zo vind ik toch een adres, op het kentekenbewijs. Met het internet vind ik bij het adres ook een telefoonnummer. Zo kan ik die juffrouw eindelijk bereiken, ze zal wel dankbaar zijn dat ik zoveel moeite heb gedaan voor haar. Ik bel om met haar af te spreken.
Ze heeft aangifte gedaan van diefstal. Diefstal! Terwijl ik net hemel en aarde heb bewogen om haar te contacteren. Ze kon geen dagje wachten voor ze aangifte deed. En ze doet nog verongelijkt ook, zei dat de kaarten al allemaal geblokkeerd zijn. Wat een wicht. Ik steek toch nog een hand uit, vertel haar dat ze de portemonnee in het weekend kan komen ophalen, zaterdagmiddag zijn we thuis. Ze zegt dat het de moeite niet is, dat er niks meer van waarde in zit, niet genoeg om op te wegen tegen de autorit die het haar zou kosten. Aan alle moeite die ik heb gedaan denkt ze natuurlijk geen seconde. Zo zie je maar, een lekker wijf zijn helpt geen mallemoer aan je karakter. Ik hang op. Mijn vrouw knijpt me in de schouder. Ik heb gedaan wat ik kan. Mensen hebben gewoon geen fatsoen meer.