Anteros

Een spiegel staart soms ook in het ijle. Een antwoord op een vraag die niet gesteld wordt. Een eenmanssekte.

Het lege witte blad vul ik met ontmoetingen, met affectie, met succes. Spelletjes die ik speel, becommentarieer ik hardop, alsof ik er publiek voor heb. Ik presenteer mezelf in het diepst van mijn gedachten als de projector die beslist welk beeld hij uitzendt. Maar een reflectie heeft die controle niet. Wanhopig wacht ik op licht om te weerkaatsen. Plichtsgetrouw blink ik mezelf op, zorg ik dat ik er piekfijn uitzie. Ik klem me aan de muur om er vooral niet af te vallen, het zal niet weer gebeuren. De scherven zijn naadloos gelijmd, werkelijk waar, dat beloof ik.

Ontsteek het licht. Kom voor me staan en geef me de kans je te strelen waar je jezelf prachtig en afstotelijk vindt. Ik zal je vertellen hoe mooi elke sproet en rimpel is, hoe fraai je figuur. Ik zal je liefkozen van de harde botten in je schouder, over het vlees op je heupen naar je kleine teen die voor eeuwig geplet lijkt te zitten. Ik zal je vertellen hoe je oogopslag mij plotse hartkloppingen bezorgt.
Ik zal eerlijk zijn.

Er is alweer een maand voorbij. Ik blijf beeldloos als een vampier.