Skeld

Ik weet niet of ik geloof in imposter syndrome.
Wellicht is dat enigszins te stellig. Er zijn vast gevallen waarin mensen verregaand verlamd worden door de angst elke seconde ontmaskerd te worden. Willekeurige mensen, niet noodzakelijk klokkenluiders over Boeing.

Maar er is ook een algemene variant, eentje waar erg veel mensen aan lijken te lijden. Dat idee niet helemaal verdiend te hebben te staan waar je staat, niet de geschikte persoon zijn op een positie, fouten maken waardoor anderen door hebben dat je helemaal niet weet wat je aan het doen bent. Naar mijn ervaring is die zo algemeen dat het dwaas wordt van een syndroom te spreken. Als een dusdanige meerderheid van de mensheid die ervaring deelt, is het zinniger om degenen bij wie ze ontbreekt, te zien als onderworpen aan een syndroom. We kennen het Dunning-Kruger effect. Wie zich nooit een imposter voelt, is daar toch gedurig aan onderworpen?

Zonder enige twijfel overtuigd zijn van je positie en kunde, dat is pas ziekelijk. Dat zijn je nietsontziende autocraten. Dat zijn je managementtypes met een antisociale stoornis. Je hoeft vast niet lang te denken voor je iemand kan bedenken die thuishoort in deze categorie, een of andere genocidale maniak, leugenachtige narcist, een giftige manipulator. Wie niet weifelt over zichzelf, niet twijfelt aan zijn kunnen, die slaat uiteindelijk onvermijdelijk wonden bij zijn medemens. Dat kunnen mentale kwetsuren bij een enkeling zijn, maar dat kan ook schade op grote schaal betekenen. Het zijn degenen die zeker zijn van zichzelf die zullen opwerpen dat ze altijd het goede deden en dat er nu eenmaal spaanders vallen waar gehakt wordt, dat er geen omelet zonder gebroken eieren is, dat zij het wel begrijpen en wij niet. 

Maar bon, of ik nu degene ben die veel zinnigs hierover te beweren heeft...